10 Mart 2014 Pazartesi

YİNE

7 mart oldu sanırım
2 kasım ve 7 mart
Şimdi içerde uyuyo. Yalan dolan dolu, hiçbir faydası olmayıp aksine,beni sürekli üzen adam,aynı zamanda çok sevdiğim adam.
Yarın gidiyorum. Ben konuşmasam da beni anlayacak olana.
O da bilse dur demezdi bana,biliyorum.. kucağında ağladığım,ağrıları zorlukları birlikte gördüğüm adam.
Vücuduna dokundum. Dudaklarına. Yanaklarına. Boynuna. Hayat ne kadar vicdansız,belki başkaları dokunacak aynı yerlere.. benim dokunduğum gibi hem de o da ona sarılacak,onu özleyecek dimi? Bu düşüncelerle kaçtım yanından. Olamaz! Diye. Başka kimse dokunmasın ona diye.
Bana nerdeyse hiç iyi davranmasa da benimdi. Ya da ben öyle düşünmeyi seçmiştim.
Ne kadar acı! Olamaz!
Her beni fırlattığında, yine kuduz bir köpek gibi onun dzinde buldum kendimi beni hiç sevmeyen,değer vermeyen bir adam için onca şeyde bile.
Yarın gideceğim için onunla vedalaşamıyorum. Giderken uyandır beni diyebildim sadece.
Kendimce çenemi tutamayıp,söylerim ve o yine hiçbişey yapmaz diye korkuyorum. Ne olurdu tutup kolumdan her şeyi bırak artık benimsin deseydi. DEMEDİ. Düşünmedi bile.
Onu çok sevdim. Kimsenin sevemeyeceği kadar hemde.

7 mart sabaha karşı..